Zaterdag 10 februari
Martin schrijft:
Martin schrijft:
In aller vroegte ( 3.45) ga ik naar Roos toe.
De verpleegkundige heeft gevraagd of ik gewoon even lekker met Roos een tijdje op de borst wil liggen in de kangaroo stoel.
Even proberen te genieten van ons kleine meisje al merkt Roos er maar weinig van want die slaapt gewoon door.
S’morgens loopt je temperatuur weer op en de dominee komt ons regelmatig ondersteunen.
Er word in de dorpen om ons heen heel veel gebeden en zelf vanuit Nieuw Zeeland bellen ze om te horen hoe het met je gaat.
Ook daar word voor jou gebeden!
Je wilt niet weten hoeveel mensen in gebed om ons heen staan.
Ook de medische wereld in binnen en buitenland word om informatie gevraagd om jou te kunnen helpen en hopelijk weer op de been te krijgen.
Ondanks alle verdrietige momenten en omstandigheden kunnen we gelukkig ook nog lachen, heel hard lachen.
De verpleegkundige heeft gevraagd of ik gewoon even lekker met Roos een tijdje op de borst wil liggen in de kangaroo stoel.
Even proberen te genieten van ons kleine meisje al merkt Roos er maar weinig van want die slaapt gewoon door.
S’morgens loopt je temperatuur weer op en de dominee komt ons regelmatig ondersteunen.
Er word in de dorpen om ons heen heel veel gebeden en zelf vanuit Nieuw Zeeland bellen ze om te horen hoe het met je gaat.
Ook daar word voor jou gebeden!
Je wilt niet weten hoeveel mensen in gebed om ons heen staan.
Ook de medische wereld in binnen en buitenland word om informatie gevraagd om jou te kunnen helpen en hopelijk weer op de been te krijgen.
Ondanks alle verdrietige momenten en omstandigheden kunnen we gelukkig ook nog lachen, heel hard lachen.
Zondag 11 februari
Henk schrijft:
Je temperatuur blijft mooi vandaag hij schommelt tussen de 36.9/37.02
Je bloeddruk blijft ook mooi stabiel.
De artsen en verpleging hebben in overleg besloten dat de kunstnier eraf mag.
Je eigen nieren mogen het weer gaan proberen!
In de loop van de morgen komt er al bezoek van uit Groningen, en de verdere dag blijft het een komen en gaan van bezoek.
Maandag 12 februari
Je bloeddruk blijft ook mooi stabiel.
De artsen en verpleging hebben in overleg besloten dat de kunstnier eraf mag.
Je eigen nieren mogen het weer gaan proberen!
In de loop van de morgen komt er al bezoek van uit Groningen, en de verdere dag blijft het een komen en gaan van bezoek.
Maandag 12 februari
Martin schrijft:
Het is 10 uur in de morgen als word het besluit word genomen om de morfine en de dormicum stop te zetten.
Ook zal de beademing afgebouwd worden.
De uitslagen van je bloed geven aan dat het nu moet kunnen.
Je vecht op bij te komen, je word onrustig en je knokt en knokt.
Als je moeder zegt dat vanmiddag Linde en Thijn vanmiddag komen om Roos de fles te geven krijg je tranen in je ogen.
Je hebt vandaag een goede dag, maar doordat we al meerdere keren een tegenslag hebben gehad blijven we een beetje terughoudend erover.
Intussen blijf je wel goed plassen en we hopen nog steeds dat je nieren nu ook afvalstoffen gaan produceren.
Ook zal de beademing afgebouwd worden.
De uitslagen van je bloed geven aan dat het nu moet kunnen.
Je vecht op bij te komen, je word onrustig en je knokt en knokt.
Als je moeder zegt dat vanmiddag Linde en Thijn vanmiddag komen om Roos de fles te geven krijg je tranen in je ogen.
Je hebt vandaag een goede dag, maar doordat we al meerdere keren een tegenslag hebben gehad blijven we een beetje terughoudend erover.
Intussen blijf je wel goed plassen en we hopen nog steeds dat je nieren nu ook afvalstoffen gaan produceren.
Ook is er afgesproken dat Roos vandaag voor het eerst even bij je mag!
Eindelijk de hereniging van moeder en dochter.
De hele ic is uitgelopen om me te genieten van het moment dat Roos eindelijk weer in de armen van haar moeder ligt.
Menigeen pinkt er een traantje bij weg!
Een moment om nooit meer te vergeten.
Eindelijk de hereniging van moeder en dochter.
De hele ic is uitgelopen om me te genieten van het moment dat Roos eindelijk weer in de armen van haar moeder ligt.
Menigeen pinkt er een traantje bij weg!
Een moment om nooit meer te vergeten.
Dinsdag 13 februari
Vanmiddag mogen Linde en Thijn bij je komen kijken en als ik Linde even later in het dagverblijf zie zegt ze met betraande oogjes ik ben zo blij dat ik mama gezien heb dat ik wel kan huilen.
Ook Thijn is blij dat hij even bij je geweest is maar is al gauw weer aan het spelen en wil eigenlijk niet praten dat hij bij mama geweest is.
Linde schrijft samen met je moeder een briefje dat ze morgen mee mag nemen naar school.
Daar staat op de ze bij mama is geweest en dat het beter met haar gaat.
In de loop van de dag word je meer wakker en je probeert te praten, dit gaat natuurlijk niet want je ligt nog aan de beademing.
Dit is natuurlijk hartstikke frustrerend voor je en de wanhoop en verdriet is in je ogen te lezen.
Ook Thijn is blij dat hij even bij je geweest is maar is al gauw weer aan het spelen en wil eigenlijk niet praten dat hij bij mama geweest is.
Linde schrijft samen met je moeder een briefje dat ze morgen mee mag nemen naar school.
Daar staat op de ze bij mama is geweest en dat het beter met haar gaat.
In de loop van de dag word je meer wakker en je probeert te praten, dit gaat natuurlijk niet want je ligt nog aan de beademing.
Dit is natuurlijk hartstikke frustrerend voor je en de wanhoop en verdriet is in je ogen te lezen.
Woensdag 14 februari 2007
Vandaag is het Valentijnsdag, de dag dat onze kleine prinses geboren had moeten worden, vandaag is de dag van hoop en van dankbaarheid.
Angela schreef later zelf over deze dag:
Om een uurtje of 8 komt er iemand die zegt dat ze gaan proberen om me van die slang af te krijgen.
Helemaal precies weet ik het niet meer maar eerst word volgens mij een deel van de zuurstof stop gezet.
Ik moet daardoor zelf mee gaan ademen maar dan nog wel door de slang heen.
Peanuts man ik kan dat wel, ik moet gewoon van die slang af en ik zal vechten tot dat ik er bij neer val.
Volgens mij gaat het hartstikke goed maar kennelijk denken die meiden er anders over want na 8 uur word het 9 uur en dan zeggen ze dat ze moeten wachten op de internist.
Die komt uiteindelijk en zegt dat ze langzaam mogen stoppen en dat ik dan helemaal alleen door de pijp moet ademen.
Zie je het al voor je, normaal neem je gewoon een hap met lucht of adem je door je neus.
Nu had ik alleen een dun klein pijpje waardoor ik moest ademen en verder niets.
Dit moest 4 uur lang goed gaan en dan zou bekeken worden of hij er echt helemaal uit mocht.
Jemig 4 uur lang!!! Weten jullie dan niet dat dat wel heel erg lang is.
Maar goed ik ben echt niet voor een gat te vangen dus ik adem wel doordat buisje heen hoor.
Maar jemig wat is het vermoeiend, ik adem en adem en ik vecht me voorbij elke minuut.
Vandaag is het Valentijnsdag, de dag dat onze kleine prinses geboren had moeten worden, vandaag is de dag van hoop en van dankbaarheid.
Angela schreef later zelf over deze dag:
Om een uurtje of 8 komt er iemand die zegt dat ze gaan proberen om me van die slang af te krijgen.
Helemaal precies weet ik het niet meer maar eerst word volgens mij een deel van de zuurstof stop gezet.
Ik moet daardoor zelf mee gaan ademen maar dan nog wel door de slang heen.
Peanuts man ik kan dat wel, ik moet gewoon van die slang af en ik zal vechten tot dat ik er bij neer val.
Volgens mij gaat het hartstikke goed maar kennelijk denken die meiden er anders over want na 8 uur word het 9 uur en dan zeggen ze dat ze moeten wachten op de internist.
Die komt uiteindelijk en zegt dat ze langzaam mogen stoppen en dat ik dan helemaal alleen door de pijp moet ademen.
Zie je het al voor je, normaal neem je gewoon een hap met lucht of adem je door je neus.
Nu had ik alleen een dun klein pijpje waardoor ik moest ademen en verder niets.
Dit moest 4 uur lang goed gaan en dan zou bekeken worden of hij er echt helemaal uit mocht.
Jemig 4 uur lang!!! Weten jullie dan niet dat dat wel heel erg lang is.
Maar goed ik ben echt niet voor een gat te vangen dus ik adem wel doordat buisje heen hoor.
Maar jemig wat is het vermoeiend, ik adem en adem en ik vecht me voorbij elke minuut.
En daar gaan we, ik zie dat pa over het raampje kijkt en hij wil graag bijhouden hoe het gaat, de verpleegkundigen koppelen de zuurstof af, help wat een vreselijk eng gevoel is dit.
Ik stik voor mijn gevoel en ik zie aan de blikken van hun dat het niet gaat.
mijn hartslag word heel erg hoog en de monitor geeft aan dat het nog niet goed gaat dus sluiten ze me aan op de ballon om me daar weer mee te beademen.
Pff gelukkig ik krijg weer lucht, maar helaas is de beademingslang er nog niet uit.
Het moet dus nog een keertje, al alles weer stabiel is gaan we weer verder.
Ze koppelen de ballon af, ik zit weer zonder zuurstof.
En weer gaat mijn hartslag als een bezetene omhoog.
Ik schreeuw voor mijn gevoel de longen uit mijn lijf maar er komt geen geluid, weer word de ballon aangesloten en word ik op de hand beademd.
Dit gaat niet goed, zo hoort het niet.
Ik ben bang dat ik het niet ga redden als het nog lang duurt.
Ze overleggen, nog een keertje willen ze het proberen en als het dan niet lukt dan moet ik weer aan de beademing.
Ik hoop en hoop en hoop dat het toch lukt, ik wil zo graag dat ding uit mijn keel.
Ik wil kunnen drinken en ik wil praten, praten en vragen.
Nou nog een keertje dan, dan gaat de ballon eraf, ik krijg weer dat stikkende gevoel, ik zie ze kijken naar de monitor en dan begin ik te hoesten.
De ene kijkt naar de andere en dan trekken ze aan de buis, ik moet nog meer hoesten en ze trekken hem er dan toch uit.
Pffff eindelijk is dat ding eruit en helemaal uitgeput zak ik terug de kussens in, ik kan wel
huilen.
Ik stik voor mijn gevoel en ik zie aan de blikken van hun dat het niet gaat.
mijn hartslag word heel erg hoog en de monitor geeft aan dat het nog niet goed gaat dus sluiten ze me aan op de ballon om me daar weer mee te beademen.
Pff gelukkig ik krijg weer lucht, maar helaas is de beademingslang er nog niet uit.
Het moet dus nog een keertje, al alles weer stabiel is gaan we weer verder.
Ze koppelen de ballon af, ik zit weer zonder zuurstof.
En weer gaat mijn hartslag als een bezetene omhoog.
Ik schreeuw voor mijn gevoel de longen uit mijn lijf maar er komt geen geluid, weer word de ballon aangesloten en word ik op de hand beademd.
Dit gaat niet goed, zo hoort het niet.
Ik ben bang dat ik het niet ga redden als het nog lang duurt.
Ze overleggen, nog een keertje willen ze het proberen en als het dan niet lukt dan moet ik weer aan de beademing.
Ik hoop en hoop en hoop dat het toch lukt, ik wil zo graag dat ding uit mijn keel.
Ik wil kunnen drinken en ik wil praten, praten en vragen.
Nou nog een keertje dan, dan gaat de ballon eraf, ik krijg weer dat stikkende gevoel, ik zie ze kijken naar de monitor en dan begin ik te hoesten.
De ene kijkt naar de andere en dan trekken ze aan de buis, ik moet nog meer hoesten en ze trekken hem er dan toch uit.
Pffff eindelijk is dat ding eruit en helemaal uitgeput zak ik terug de kussens in, ik kan wel
huilen.
En dan is beseffende dat de weg naar boven nog lang is er de dankbaarheid bij iedereen dat ik toch weer zelf kan ademen.
Dat het wonder waar zo intensief voor gebeden is echt gebeurd is.
Het sprookje dat bijna uit was, kreeg toch nog een vervolg..............
Dat het wonder waar zo intensief voor gebeden is echt gebeurd is.
Het sprookje dat bijna uit was, kreeg toch nog een vervolg..............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten