Ons gezin

Ons gezin

zondag 11 maart 2018

Nieuw leven in blazen

Na mijn laatste blog, is er een hoop gebeurd
Teveel om op te noemen maar enkele dingen wil ik er wel uitlichten, ik sloot mijn laatste blog af met een onverwachts overlijden in onze omgeving.
Verdrietig genoeg is in het gezin van mijn schoonzus nog een zus en een broer overleden, wat een onbeschrijfelijk verdriet dragen ze met hun mee.
Het is niet te begrijpen dat er 6 kinderen uit een gezin hun moeder al zijn voor gegaan.
Ik hoop en bid voor hun allemaal dat ze de kracht en moed krijgen om dit te dragen.

In ons eigen gezin gaat het redelijk goed, ik ben redelijk goed de winter door gekomen maar kijk reikhalzend uit naar de lente en de zomer.
Ik weet sinds de vorst van vorige week heel zeker dat ik meer een warmte mens ben dan een kou.

De kinderen doen het prima, onze oudste gaat examen doen, onze middelste zit in het derde jaar.
wat gaat de tijd snel en wat is het prachtig om te zien dat ze steeds meer ontwikkelen als prachtige mensen.
De jongste is een heerlijk meisje, nu nog in groep 7.

zaterdag 6 augustus 2016

Stil zijn wij..............

Onze derde week van de vakantie begon niet hoe we gehoopt hadden.
Op zondagochtend werden we opgeschrikt door het overlijden van de zus van onze schoonzus, zij mocht helaas maar 50 jaar oud worden.
Wat een onvoorstelbaar verdriet, zo kort nog maar na het overlijden van haar derde broer, A was een een dochter,een zus, een vriendin, een tweede mama, een korfbalmaatje, een collega, iets van vele..........
Er waren heel veel vragen, heel veel onbegrip en heel veel verdriet, toen we donderdag A naar haar laatste rustplaats moesten brengen.
Er werden woorden van troost gesproken,  want niemand weet wat de zin van dit alles is, waarom deze moeder opnieuw dus voor de vierde keer naar het graf moest om een kind af te staan aan de dood.
Toch mogen we weten dat we niet alleen het pad bewandelen, Hij loopt naast ons en draagt het verdriet samen met ons ook al lijkt het Hij soms zo ver weg.
Op haar uitvaart zongen we dit lied, ik hoop dat vele van ons kunnen schuilen onder Zijn vleugels.


Lieve A,

We gaan je missen!




Nederland vakantieland

De afgelopen twee weken vierde we vakantie in eigen land, we hebben er lang aan getwijfeld maar uit eindelijk toch gekozen voor vakantie in de "buurt"
We verbleven in een huis op Noordzee residence Cadzand, een schitterend bungalowpark vlakbij de Noordzee.
Gelukkig hadden we onze fietsen meegenomen, want het was voor mij te ver lopen naar de zee maar met de fiets goed te doen.
Het weer zat ons mee, een enkele bui tijdens een tripje Terneuzen maar dat mocht de pret niet drukken.
We bezochten Sluis met zijn prachtige molen, vergaapte ons aan de prachtige auto's in Knokke-Heijst.
Dronken lekkere drankjes op de boulevard van Blankenberge en bezochten daar het prachtige Sealife.
We verblijde ons zelf met een kleine citytrip naar Brugge, wat een prachtige stad was dat.
En we bezochten met de veerpont Vlissingen waar de kinderen helemaal blij werden toen bleek dat daar een kermis was die  we uiteraard ook even bezochten.







Natuurlijk hebben we ook heerlijk genoten van de zon, het strand en de zee...........
Zo vlogen 14 dagen in een vogelvlucht aan ons voorbij en namen we na 2 weken afscheid van een mooi stukje nederland.
Gelukkig hebben we de vakantiefoto's nog en kijken we daar met veel genoegen op terug.





zaterdag 2 juli 2016

Soms lukt het toch wel.......

Schreef ik eerder nog dat onze middelste kanjer naar het VMBO zou gaan, nu liggen de kaarten toch weer anders geschud.
In de docentenvergadering is besloten om Thijn een kans te geven op de HAVO, er was genoeg vertrouwen om het toch te proberen.
Wat was hij dankbaar dat hij toch mag.
Ook onze oudste dochter heeft  keihard geknokt voor haar overgangsrapport, waar we halverwege het schooljaar er nog een hard hoofd in hadden blijkt ook zij een geweldige doorzetter te zijn.
We zijn trots op haar, ze heeft 6 van de 8 onvoldoende punten weggewerkt en kon daar door toch over naar HAVO 4.
De vakken waar ze een vijf voor staat laat ze volgend jaar vallen dus ze ziet het komende jaar met vertrouwen tegemoet.
Jongst druifje kwam met prachtig rapport thuis, dat kan bijna niet beter en dat had de juf ook gezegd.
Volgend jaar gaat ze lekker met haar vriendinnen naar groep 6 en een ochtendje in de week naar de plusklas.

De "grote" mogen nu al gaan genieten van hun vakantie, Roos mag nog een weekje naar school.
En dan 6 weken lang, geen school, geen stress over cijfers , geen korfbal ( al vinden ze dat minder leuk) en heerlijke leuke dingen doen.
Dat gaat vast helemaal goed komen.





vrijdag 24 juni 2016

Soms lukt het wel, soms lukt het niet

Onze middelste zoon moet een bepaald punten aantal halen voordat hij naar de HAVO mag, hij hikt hier telkens tegen aan.
Het ene moment staat hij 54 punten, het andere moment is het er eentje te kort.
Hij knokt er hartstikke hard voor maar zijn hoofd maakt over uren en zit vol.
Middelste is een denker, soms zelfs een tobber.
Hij kan voor veel dingen bang zijn en is dan het overzicht kwijt.
Nu heeft hij wat gezondheidprobleempjes, dit zit in zijn rugzakje en zeult hij met zich mee.
Af en toe gaan er wat dingen mis ( zoals afgelopen maanden) en dan wordt hij daar onrustig van.
Een aantal keer een kuur antibiotica omdat wondjes gaan infecteren, de angst waar dat vandaan komt en een opa en een oma die gezondheidsklachten hebben maken dat hij het allemaal maar erg veel vond.
Hij leerde vol op, maar wij zagen ook dat het niet bleef hangen, heel vaak moest iets over nieuw geleerd worden en dan nog met een ( zeer) mager resultaat.
Hij noemde het dat de HAVO door zijn vingers glipten wij noemde het teveel aan zijn hoofd hebben.
Ik baal(de) hier van, ik had hem graag een stabiele tijd gegeven zodat hij rustig zichzelf kon concentreren op de dingen die hij moest doen.
Even was er van de week de hoop dat hij toch wel kon maar vanavond kwam de genade slag, de Nederlandse repetitie waarvan hij dacht dat hij die geweldig gemaakt had kwam veel lager uit dan ingecalculeerd.
Daar door verloor hij opnieuw een havo punt, zijn wereld stortte even compleet in.
Heel verdrietig, niet zo zeer om de havo maar wel om de vrienden die daar wel naar toe gaan en hij niet.
Bah mijn moederhart huilt net zo hard mee, ik had het hem gegund omdat ik weet dat hij het kan maar dat de invloed van de omstandigheden niet optimaal waren.
Daarbij voelt het een beetje als nederlaag als mama, ik heb hem te snel losgelaten terwijl hij nog veel meer begeleiding nodig had.
Het is maar goed dat je alles pas achteraf weet, anders..................
Ons rest nu Thijn te helpen in het berusten, ik hoop dat hij het snel wat los kan laten.
Het maakt niet uit of je nu op de HAVO zit of op het VMBO ( of welke opleiding dan ook) je bent wie je bent en als je weet dat je alles er aan gedaan hebt dan is het goed zo.


dinsdag 14 juni 2016

Wat gebeurt er toch

Opgeschrikt door het bloedbad wat er in Orlando aangericht is in de homobar worden we op zondagochtend wakker.
We kijken de beelden, voelen ons verslagen over wat daar gebeurd is.
Onze tieners stellen vragen, willen weten of deze man dit in opdracht van IS doet.
We proberen dingen uit te leggen maar eigenlijk voelt alles als tekort schieten, dit treft de wereld in de kern.
Dit kan en mag niet, wie mag oordelen over deze mensen?
We zijn allemaal geschapen door een Vader, en niemand heeft het recht om deze mensen op deze brute manier van het leven te beroven.
Een homo is geen stuk vee die je massaal af mag slachten omdat ze anders zijn.
Een homo is een mens, net zoals jij en ik.


We bidden deze dagen voor de wereld, voor Amerika, voor tolerantie, voor al onze medebroeders en zusters ongeacht hun geaardheid.
We bidden voor de slachtoffers en om troost voor de nabestaande, ik hoop dat ze mogen ervaren dat God de God van liefde is.




zaterdag 13 februari 2016

sprookjes

Zaterdag 10 februari

Martin schrijft:
In aller vroegte ( 3.45) ga ik naar Roos toe.
De verpleegkundige heeft gevraagd of ik gewoon even lekker met Roos een tijdje op de borst wil liggen in de kangaroo stoel.
Even proberen te genieten van ons kleine meisje al merkt Roos er maar weinig van want die slaapt gewoon door.
S’morgens loopt je temperatuur weer op en de dominee komt ons regelmatig ondersteunen.
Er word in de dorpen om ons heen heel veel gebeden en zelf vanuit Nieuw Zeeland bellen ze om te horen hoe het met je gaat.
Ook daar word voor jou gebeden!
Je wilt niet weten hoeveel mensen in gebed om ons heen staan.
Ook de medische wereld in binnen en buitenland word om informatie gevraagd om jou te kunnen helpen en hopelijk weer op de been te krijgen.
Ondanks alle verdrietige momenten en omstandigheden kunnen we gelukkig ook nog lachen, heel hard lachen.
Zondag 11 februari
Henk schrijft:
Je temperatuur blijft mooi vandaag hij schommelt tussen de 36.9/37.02
Je bloeddruk blijft ook mooi stabiel.
De artsen en verpleging hebben in overleg besloten dat de kunstnier eraf mag.
Je eigen nieren mogen het weer gaan proberen!
In de loop van de morgen komt er al bezoek van uit Groningen, en de verdere dag blijft het een komen en gaan van bezoek.

Maandag 12 februari
Martin schrijft:
Het is 10 uur in de morgen als word het besluit word genomen om de morfine en de dormicum stop te zetten.
Ook zal de beademing afgebouwd worden.
De uitslagen van je bloed geven aan dat het nu moet kunnen.
Je vecht op bij te komen, je word onrustig en je knokt en knokt.
Als je moeder zegt dat vanmiddag Linde en Thijn vanmiddag komen om Roos de fles te geven krijg je tranen in je ogen.
Je hebt vandaag een goede dag, maar doordat we al meerdere keren een tegenslag hebben gehad blijven we een beetje terughoudend erover.
Intussen blijf je wel goed plassen en we hopen nog steeds dat je nieren nu ook afvalstoffen gaan produceren.
Ook is er afgesproken dat Roos vandaag voor het eerst even bij je mag!
Eindelijk de hereniging van moeder en dochter.
De hele ic is uitgelopen om me te genieten van het moment dat Roos eindelijk weer in de armen van haar moeder ligt.
Menigeen pinkt er een traantje bij weg!
Een moment om nooit meer te vergeten.


Dinsdag 13 februari
Vanmiddag mogen Linde en Thijn bij je komen kijken en als ik Linde even later in het dagverblijf zie zegt ze met betraande oogjes ik ben zo blij dat ik mama gezien heb dat ik wel kan huilen.
Ook Thijn is blij dat hij even bij je geweest is maar is al gauw weer aan het spelen en wil eigenlijk niet praten dat hij bij mama geweest is.
Linde schrijft samen met je moeder een briefje dat ze morgen mee mag nemen naar school.
Daar staat op de ze bij mama is geweest en dat het beter met haar gaat.
In de loop van de dag word je meer wakker en je probeert te praten, dit gaat natuurlijk niet want je ligt nog aan de beademing.
Dit is natuurlijk hartstikke frustrerend voor je en de wanhoop en verdriet is in je ogen te lezen.
Woensdag 14 februari 2007

Vandaag is het Valentijnsdag, de dag dat onze kleine prinses geboren had moeten worden, vandaag is de dag van hoop en van dankbaarheid.

Angela schreef later zelf over deze dag:
Om een uurtje of 8 komt er iemand die zegt dat ze gaan proberen om me van die slang af te krijgen.
Helemaal precies weet ik het niet meer maar eerst word volgens mij  een deel van de zuurstof stop gezet.
Ik moet daardoor zelf mee gaan ademen maar dan nog wel door de slang heen.
Peanuts man ik kan dat wel, ik moet gewoon van die slang af en ik zal vechten tot dat ik er bij neer val.
Volgens mij gaat het hartstikke goed maar kennelijk denken die meiden er anders over want na 8 uur word het 9 uur en dan zeggen ze dat ze moeten wachten op de internist.
Die komt uiteindelijk en zegt dat ze langzaam mogen stoppen en dat ik dan helemaal alleen door de pijp moet ademen.
Zie je het al voor je, normaal neem je gewoon een hap met lucht of adem je door je neus.
Nu had ik alleen een dun klein pijpje waardoor ik moest ademen en verder niets.
Dit moest 4 uur lang goed gaan en dan zou bekeken worden of hij er echt helemaal uit mocht.
Jemig 4 uur lang!!! Weten jullie dan niet dat dat wel heel erg lang is.
Maar goed ik ben echt niet voor een gat te vangen dus ik adem wel doordat buisje heen hoor.
Maar jemig wat is het  vermoeiend, ik adem en adem en ik vecht me voorbij elke minuut.
En daar gaan we, ik zie dat pa over het raampje kijkt en hij wil graag bijhouden hoe het gaat, de verpleegkundigen koppelen de zuurstof af, help wat een vreselijk eng gevoel is dit.
Ik stik voor mijn gevoel en ik zie aan de blikken van hun dat het niet gaat.
mijn hartslag word heel erg hoog en de monitor geeft aan dat het nog niet goed gaat dus  sluiten ze me aan op de ballon om me daar weer mee te beademen.
Pff gelukkig ik krijg weer lucht, maar helaas is de beademingslang er nog niet uit.
Het moet dus nog een keertje, al alles weer stabiel is gaan we weer verder.
Ze koppelen de ballon af, ik zit weer zonder zuurstof.
En weer gaat mijn hartslag als een bezetene omhoog.
Ik schreeuw voor mijn gevoel de longen uit mijn lijf maar er komt geen geluid, weer word de ballon aangesloten en word ik op de hand beademd.
Dit gaat niet goed, zo hoort het niet.
Ik ben bang dat ik het niet ga redden als het nog lang duurt.
Ze overleggen, nog een keertje willen ze het proberen en als het dan niet lukt dan moet ik weer aan de beademing.
Ik hoop en hoop en hoop dat het toch lukt, ik wil zo graag dat ding uit mijn keel.
Ik wil kunnen drinken en ik wil praten, praten en vragen.
Nou nog een keertje dan, dan gaat de ballon eraf, ik krijg weer dat stikkende gevoel, ik zie ze kijken naar de monitor en dan begin ik te hoesten.
De ene kijkt naar de andere en dan trekken ze aan de buis, ik moet nog meer hoesten en ze trekken hem er dan toch uit.
Pffff eindelijk is dat ding eruit en helemaal uitgeput zak ik terug de kussens in, ik kan wel
huilen.
En dan is beseffende dat de weg naar boven nog lang is er de dankbaarheid bij iedereen dat ik toch weer zelf kan ademen.
Dat het wonder waar zo intensief voor gebeden is echt gebeurd is.
Het sprookje dat bijna uit was, kreeg toch nog een vervolg..............