De wereld staat in brand

Gisterenavond laat, de eerste beelden komen binnen van de verschrikkelijke drama's die zich in Parijs afspeelde.
Ik kijk naar CNN en krijg het er koud van, later schakel ik terug naar de Nederlandse uitzendingen en kom maar moeilijk los van de tv.
Als ik om half 2 besluit om naar bed te gaan komen de eerste beelden binnen van het drama bij het theater.
Vanmorgen, ik kom beneden als het besef ook in ons gezin doorgedrongen is, mam de wereld staat in brand zegt ons middelste kind.
Parijs is zwaar getroffen maar het treft ons allemaal..........
Knap dat een 12 jarige dit al zo kan bekijken maar ik zie ook de angst in zijn ogen.
Hij is onze grote denker, ons kind dat met angst en beven toekijkt wat er allemaal in de wereld gebeurd.
Ons kind wat beseft dat dit ook in ons eigen land kan gebeuren en dat er dan net zo goed onschuldige slachtoffers vallen.
Vele vragen komen er op ons af, we proberen ze te beantwoorden maar veel al moet ik hem ook het antwoord schuldig blijven.

Vanavond, hij kan er niet toekomen om naar zijn bed te gaan.
Eigenlijk te bang om te gaan slapen.
Ik vraag of hij voor een nacht bij mij wil slapen, en ik zie dat hij dit fijn vind.
Als ik hem boven breng en we samen in het donker onze handen vouwen en bidden zie ik dat hij rustig wordt.
Hij zegt ook mam, als ik mijn verdriet en angst bij Jezus breng voel ik dat hij het is die over mij waakt.
Ik hou hem nog even vast, ik dank God, voor de woorden van mijn gebed en bid dat de wereld getroost mag worden met Zijn woord.

Vorige week waren we er een paar dagen tussenuit, samen met mijn ouders, broers, schoonzussen, nichtjes en neefjes.
15 personen verdeeld over 2 huisjes, het was lang geleden dat we dit gedaan hadden.
Het voelde een beetje spannend, je hoort toch regelmatig dat onderlinge relaties onder spanning komen te staan als ze op elkaars lip hebben gezeten.
Maar gelukkig was die spanning nergens voor nodig, we hebben genoten van elkaar, van het mooie park en het heerlijke weer.
2 keer konden we heerlijk op het strand zitten, de kinderen speelde dat het een lieve lust was en wij kletsten lekker bij.
We aten lekker dingen en dronken een biertje of een wijntje met elkaar.
We bbq-de op een zonnige zondagmiddag op het mooiste dakterras van Port Zelande, en we voelde ons rijk............

Vakantie voorbij

Een week, hij vliegt voorbij net zoals de maanden en jaren zich in een snel tempo opvolgen.

Afgelopen dagen waren rustig, we hebben maar weinig ondernomen.
Na een zaterdag in Rotterdam en een zondagmiddag in het bos hebben we nog wat gewinkeld en de laatste dingen voor de winter gekocht.
Puberdochter had nog een jas nodig die we gelukkig snel gevonden hadden, het brein van onze 14 jarige maakt overuren dus het mag bijna een wonder heten dat ze zo snel een keuze kon maken.
Puberzoon moest echt bijkomen van 8 weken brugklas en vond dat vakantie ook echt vakantie was.
Ik dacht daar nog wel een klein beetje anders over, ik hoopte dat hij zou inzien dat nu vooruit leren je op een voorsprong in de schoolweek zou zetten. Aangezien puberdochter het een en ander moest inhalen omdat ze een fantastische musical week mee mocht beleven werd er regelmatig een leeruurtje gepland.
Toch moesten we vanmorgen constateren dat het huiswerk wat er stond voor komende week nog niet in orde was.
Ik wilde dat hij na kerktijd een uurtje zich tot Engels leerwerk zou zetten, dus het boek ging mee naar oma en opa.
Dus met boeken werd er naar Whuizen gereden, de weerzin straalde er vanaf maar uit eindelijk werd er toch een uurtje geleerd.
Prinssesacht dacht het hare er van en prijst zich gelukkig dat zij nog maar in groep 5 zit.
Mam ik wil echt niet slimmer worden vertelde ze vanmiddag, toen ik daar wat op door vroeg kwam er een heerlijke reactie.
Hoe harder ik mijn best doe en hoe meer ik nu leer, zoveel sneller moet ik naar het "altena" en dan is het afgelopen met lang leve de lol en alle middagen afspreken.
Dus ik doe minder goed mijn best en dan blijf ik gewoon bij mijn vriendinnen in de klas.
Ik weet niet wat ze van alle pluswerkboekjes en verrijkingsstof denkt maar het is te hopen dat ze dit morgen weer vergeten is ;)

Morgenochtend gaan we met frisse moed weer om 7.00 uit ons bed, klaar voor een weekje school, met als toetje een weekendje Zeeland in het verschiet ( of was het nu toch nog Zuid Holland)

(on) vrede

Mam, wat gaan we vandaag doen, hier in ons gezin is dat in de vakantie een vraag die (te) vaak gesteld wordt.
Ik voel me er altijd wat ongemakkelijk bij, want waarom moet je altijd wat doen?
Is gewoon thuis zijn in de vakantie niet meer van deze tijd of zo?
Ik heb er zondag uitgebreid over gesproken met ze, maar ik betwijfel nog steeds of de boodschap wel echt goed overgekomen is.
Ondanks dat ik vind dat ze niets te kort komen, vinden ze het maar moeilijk te beseffen dat wij niet elke vakantie naar de Efteling gaan, dat de biosscoop een kostbaar uitje is voor anderhalf uur.
Hoe komt dat toch?
Ons drietal kan zichzelf toch maar lastig vermaken, vooral als het weer ook nog niet echt mee werkt en buiten spelen geen optie is.
We hanteren computertijden sinds ik het idee dat dat ik meer via whatsapp communiceerde met de kinderen dan via de gewone weg.
En die tijd geld niet alleen voor hun maar ook voor mijzelf, ook ik moet opletten dat ik niet te vaak naar mijn telefoon pak.
Toch vinden de oudste 2 me maar een oubollig typje, alle klasgenoten mogen hun telefoon mee naar boven nemen als ze gaan slapen, alle klasgenoten mogen onbeperkt op hun telefoon.
En onze kinderen niet, die moeten zich houden aan onze regels.
Pfff niet chill mam.............
Toch zie ik de afgelopen dagen een verschuiving optreden, de gezelschapsspelletjes komen weer uit de kast en er word ( met wat ruzie her en der) monopoly gespeeld.
Ik beloof ze een extraatje aan het einde van de week als ik ze dat ze oprecht geprobeerd hebben om er thuis een leuke vakantie van te maken.
Natuurlijk zal dat niet gaan zonder slag of stoot maar toch, met een beetje goed wil van beide kanten is dat best mogelijk!

En morgen maken een we aftelkalender, waarom omdat onze verwende kinderen over 10 dagen een weekendje weg gaan.............chill genoeg toch?

Het is alweer een tijd geleden sinds ik wat geschreven had, elke keer heb ik wilde plannen en droom ik over een blog vol met leuke informatie maar ook het wel en wee in Huize Meerman.
Toch sluipen de maanden voorbij en komt het er telkens niet van.
Of misschien toch wel maar vind ik het de moeite niet waard om het te publiceren.

Het leven kabbelt immers zonder grote ups en downs voort.
In mijn twijfel of ik dan dit blog wel wil voor laten bestaan heb ik besloten om te toch wel weer te proberen regelmatig te schrijven.
Er is namelijk genoeg te beleven in Huize Meerman, van puberperikelen tot stukjes heup die afbreken, van kampioenschappen bij de plaatselijk korfbalvereniging tot fijne gezinsmomenten.
Van mooi concerten, of niet zoals nu want mijn staanplaatsen voor Marco Borsato heb ik helaas weggeven omdat het voor mij inmiddels onmogelijk is om zo lang te staan.
Helaas gooit de heupkopnecrose wederom roet in het eten en zal mijn langgekoesterde droom wederom niet in vervulling gaan.
Van dankbaarheid over zoveel dingen die ons overkomen, tot verdriet wat we moesten laten gaan.

Gisteren toen we met ons gezin in het bos waren, en we een kleine wandeling maakten overviel me een gevoel van weemoed.
De tijd, hij vliegt door je vingers heen, liepen we hier 9 jaar geleden op hetzelfde plekje met 2 kinderen en 1 kind in mijn buik.
We hadden nog maar net afscheid genomen van een 38 jarige neef ook was er in mijn buik een van de 2 kindjes gestopt met groeien.
Ik moest rust houden van de artsen, maar ik was het zat.....
Ik wilde even eruit en we liepen een korte wandeling in het bos.
We dachten dat we een nieuwe periode in ons leven in zouden stappen............
Die stapten we ook in, al was het op een hele andere manier dan we van te voren hadden kunnen bedenken.
Toch was er gisteren opnieuw een gevoel van dankbaarheid, we liepen er samen als gezin.
Met alle zorgen om ons heen, de angst van wat er nog komt maar met het vertrouwen dat we het niet alleen moeten doen................maar dat we dag in dag uit ons geborgen weten in Zijn trouwe Vader hand.