Een nieuwe

Zo iets eerder dan verwacht werdt hij dan geplaatst, mijn nieuwe heup.
Enkele maanden geleden werdt duidelijk dat dit niet langer meer kon, ik dacht nog wel even door te kunnen bikkelen maar helaas 12 augustus werd pijnlijk duidelijk dat heel veel langer wachten geen optie meer was.
20 augustus mocht ik me als jong gansje melden op afdeling chirurgie, om half 7 dus dat was een vroegertje in de vakantie ;)
Maar goed elk nadeel heeft zijn voordeel ik was als eerste aan de beurt en ik kreeg in de vroege ochtend een totale heupprothese geplaatst.
Zo stap een is gezet nu door naar stap 2............

Na enkele dagen all inclusive gelegen te hebben kon ik dan toch nog vrij onverwachts de benen nemen naar huis toe.
Een wond xxl rijker en een dozijn met oefeningen en regels als huiswerk tot de koop toe.
Wat waren de kinderen blij dat mama weer in huis was, en wat genoot mama van haar kroost.

Magere (T) hijn

Thijn wordt al jaren gevolgd voor zijn gewicht, als baby zijnde had hij spek genoeg.
De nutramigen zorgde voor heel wat spek op het kleine lijfje.
Na anderhalf jaar stopte het knaapje met eten en drinken, hij had er geen zin meer in.
Zijn groei stagneerde en langszaam vertrok het babyvet.
Thijn wilde geen eten en een strijd van jaren begon, daar zijn koemelkeiwit, kippeeiwit,pinda en noten allergie was het eten beperkt en wat hij wel mocht wilde hij niet eten.
Jaren hebben we in samenwerking met psychologen geprobeerd hem te laten eten met weinig resultaat.
Hij groeide zijn eigen lijntje, maar net voldoende.
Sinds 2 jaar zijn we gestopt met eettherapie we zouden wel zien.
Hij eet sindsdien redelijk goed, natuurlijk heeft hij nog wel eens geen zin en groente eten is iets wat hij bijna niet doet maar goed in vergelijking met wat het was.
Het eerste jaar groeide hij dan ook zowaar 2 kilo, trots dat hij was...........
In september vorig jaar boog in een keer het groeilijntje weer naar beneden en kwamen in de zone "ondergewicht" terecht.
Hij moest weer vaker gevolgd worden want dit was niet bedoeling, ik probeerde de bezoeken wat uit te stellen maar ik zag ook wel dat de groei niet terug kwam.
Afgelopen vrijdag kwamen we bij de kinderarts, hij op de weegschaal, 4 ons erbij sinds september 2012 nu een gewicht van 25 kilo en een paar ons.
Zijn lengte 142cm net onder het gemiddelde.
Daar kwam de kink dus door in de kabel want omdat zijn lengte inmiddels niet meer "te klein" iszijn gewicht ten opzichte van zijn lengte flink afgenomen.
Hij weegt dan wel niet minder dan vorig jaar maar hij is wel 10 cm de lucht ingegaan.

En nu, hij is in principe zo gezond als een vis, is niet meer ziek dan een gemiddeld kind en eet voor zijn doen goed.
Nu dan toch maar de dietiste mee laten kijken, misschien dat zij ons kan helpen om binnen de grenzen van zijn dieet wat meer verrijkt eten te kunnen eten.
Ook toch maar weer bloedtesten op van alles en nog wat maar voornamelijk voor coeliakie, dat zou namelijk een heleboel kunnen verklaren.
We hopen zo dat het niet zo is, hij mag al zo weinig eten en als dan ook nog de gluten er van gaan dan blijft er bar weinig meer over.
We wachten het maar even af................

Keuze's maken is moeilijk.

Sinds ik de definitieve diagnose hoorde van mijn orthopeed wordt de pijn in mijn heup met de week erger.
Waar ik eerst redelijk profijt had van de buprenorfine en de arcoxia is het nu maar werkzaam meer voor een paar uurtjes.
In die paar uurtjes moet ik dan alles plannen omdat het de rest van de dag eigenlijk onmogelijk is geworden.
Mijn lichaam is aan het opgeven, die geeft heel duidelijk aan dat er iets moet gebeuren maar mijn hoofd heeft daar nog moeite mee.
Maak ik de nu de keuze dat ik geopereed wil worden dan betekent het dat ik wordt  geholpen rondom de zomervakantie.
Dan zouden we niet naar de camping kunnen en zit ik 6 lange weken aan huis gebonden met 3 kinderen.
Ik weet het niet, ik weet werkelijk waar niet wat ik moet kiezen.
Het heeft allebei zijn voordelen maar zeer zeker ook nadelen.

Toch neigt mijn gevoel naar niet meer wachten, de rek is eruit.................

Vanavond probeerde ik wat te ontspannen, de pijn even los te laten en heerlijk naar wat muziek te luisteren.

Ik luisterde onder andere naar een van de nieuwere opwekkingsliederen.

Studiedag

Studiedag
Mam, wat gaan we doen op de studiedag van de juffen en meesters.
Ik had er eigenlijk nog niet eens bij stil gestaan.
Ze hoopte uiteraard op een dagje efteling, daar gaat immers de halve klas naar toe.
Ik brak er mijn hoofd nog eens over en dacht over wat dagjes uit na maar kwam tot de conclusie dat het buiten het feit om dat Roos haar zwemles zou missen het ook een enorme hap ik uit mijn maandelijks budget zou zijn.
Toen kwam er een uitnodiging voor een kinderfeestje voor oudste dochter, zij was degene die er naar gevraagd had.
Midden op de dag begint het en daardoor maakte ze automatische ook de keuze dan geen dagje uit te gaan.
Groot was de verontwaardiging bij onze middelste krullenbol, hij had toch geen feestje en geen zwemles?
Jammer dan vent, je komt hier niets te kort en wees maar tevreden met wat je hebt.
Er komen nog genoeg momenten dat je wel iets anders/leuks kan ondernemen.
Toch knaagt er iets aan mij, doe ik hem te kort?
Natuurlijk niet en ik moet er ook zeker niet aan twijffelen want onze kinderen hebben het hartstikke goed en ok er kan hier niet altijd een dagje uit gegaan worden maar ze hebben wel een moeder die altijd bij hun thuis is en dat is ook wat waard!

Ontspannen

Vorige week een onrustig weekje, onze oudste dochter ging op kamp.
Al weken werd er naar uitgekeken maar toen het puntje bij het paaltje kwam was het toch moeilijk.
10 minuten voor vertrek kwamen de tranen en wilde ze niet meer weg gaan, na een flinke kroel, een oppeppend praatje en een washand over d'r snoet stapte ze toch op de fiets en ging ik er met de auto achteraan om de bagage weg te brengen.

Na het openen van het kamp werdt de fiets rij opgesteld en mochten ze vertrekken.
Dag grote dochter ik wens je 3 heerlijke dagen vol met plezier samen met je vriendinnen!

Heel het gezin was er onrustig van, zou het goed gaan met Linde.
Heeft ze het naar haar zin.
De 2 nachten werden weggestreept door Roos en Thijn wilde heel graag zijn zus als eerste zien.
Samen met opa en oma ging hij bij de pont kijken of ze er al aan kwamen.
In flink noodweer kwamen ze in Almkerk als verzopen katjes weer aan.
Maar wel met een super fijn en voldaan gevoel.

Ons gezin ontspande weer, grote zus was weer in het nest en dat merkte we niet alleen postief maar ook het geruzie was weer terug in huis.
Heerlijk hoor!

Groep 8 is nu immer een jaar van afscheid nemen en groeien naar een nieuw begin, dus ook kerkelijk mocht ze afgelopen zondag afscheid nemen.
In een bijzonder fijne dienst kregen 8 kinderen uit onze gemeente een zege mee.
Daar stond ze dan, mijn tiener op weg om volwassen te worden.
Wij geloven dat we die weg niet alleen kunnen gaan en dat we daar in worden begeleid daardoor was het waardevol om haar gezegend te zien worden.

We zongen ze toe, het lied wat bij haar doop ook gezongen werd.
                         
                              Dat s'heeren zege op u daalt.

Op mijn heup(en)

Ik heb het op/in mijn heup(en) vervelend en uiterst pijnlijk.
Het is een proces wat al langer gaande is maar goed, een beetje bikkel loopt er eerst een poosje meedoor.
Een keertje wat aanpassingen erbij in de linkerschoen deed ook voor een aantal maanden wonderen.
Tot herfstvakantie 2012, ik stapte van de fiets en pats dat ging verkeerd een stekende pijn in mijn lies gaf aan dat ik te ver was gegaan.
We hobbelen verder, gingen een keertje langs de huisarts, kregen een bursitus diagnose, gingen verder gewoon door tot eind januari 2013 ik zo vreselijk veel last had van mijn heup dat er toch wel iets moest gebeuren.
Hij vond dat ook, zei het niet dat er wachtlijsten bestaan en ik dus 10 volle weken mocht wachten voordat ik mijn opwachting mocht maken bij de revalidatiearts.
Na nog wat weken aanmodderen en zo vreselijk mank lopen ging ik toch nog even een bezoekje brengen aan ome huisarts.
Uiteindelijk bracht het me een extra pijnstiller die overdag zijn werk mocht doen.
Gelukkig werkte het wel en kon ik iets beter uit de voeten.
Aangekomen bij de revalidatiearts dacht zij dat het dan ook wel mee zou vallen en dat we met een klein beetje fysio er wel weer bovenop zou komen maar voor de zekerheid ging ze nog een foto aanvragen.
Dat deden we natuurlijk dezelfde dag, en met een belafspraak vertrok ik weer naar huis.
De volgende avond ging op een verdacht tijdstip de telefoon, artsen bellen bijna altijd tijdens het eten dus deze keer ook.
Met dr ...... ik heb net de foto beoordeelt en ik ben er erg van geschrokken.
O dat klinkt niet zo mooi zeg ik nog, nee er zitten stukjes afgestorven weefsel op de heupkop en dat is voor iemand van 37 wel ernstig.
Ik wil je dan ook zo spoedig mogelijk bij een orthopeed langs laten gaan en zal morgen bellen voor een spoedafspraak.
Prima, de volgende dag belde ze dat ik 2 dagen later bij de orthopeed langs kon komen.
Hij was het die vertelde dat de diagnose heupkopnecrose is, een aardig stuk van de linker heup is daardoor al ingezakt.
Voorlopige conlusie je moet een nieuwe heupkop, tja daar zit je dan op 37 jarige leeftijd.
Eerst nog maar een MRI er van laten maken dan definitief het behandelplan!

Blogstile

Al bijna een jaar verzuim ik om te schrijven, aan de ene kant heb ik geen zin om te schrijven want het leven kabbelt mee op de golven van de deining.
Aan de andere kant is er ook geen schrijfinspiratie en wil ik niet mee doen de saaie blogs.

Inmiddels gebeuren er toch wel weer dingen in huize M,
Roos gaat als een speer met lezen en leest alles wat los en vast zit.
Het wordt hoog tijd dat ze naar groep 3 gaat want de verveling slaat toe op de kleutergroep.
Linde heet de citoperiode afgerond met een score die bij haar past.
Nog een paar maanden dan maakt ze de overstap naar het voortgezet onderwijs en mag ze haar geluk gaan beproeven in de th brugklas.
Als ze nu ook nog eens gaat beseffen dat leren best leuk is dan zit er absoluut een kans in om naar de havo te gaan.
Thijn is jarig geweest en wordt een echte tiener in zijn doen en laten, hij wil zijn mening laten tellen en zal die mening dan ook geven.
Soms met een leuke kwinkslag en soms op een manier waarvan ik nog niet zo goed weet hoe ik er mee moet gaan.

Voor nu laat ik het hierbij, ik probeer het bloggen weer op te gaan pakken.
Schijfsels genoeg die denk ik interresant zijn want een haken is nog steeds mijn verslaving en een nieuwe heup op je 37ste is ook best een aardigheidje om te weten hoe dat afloopt.