En niet alleen bij mij maar ik merk het ook aan Martin en mijn ouders, telkens komt de dankbaarheid boven drijven maar ook het besef dat ons leven vanaf toen voor altijd anders is.
Ik kreeg van een aantal de vraag waar het blog met het hele verhaal gebleven is, dit hangt in principe achter dit blog ik heb vanavond enkele fragmenten opgezocht en hier heen gekopieerd morgen zal ik nog wat fragmenten van de laatste dagen plaatsen.
3 februari 2007:
Angela schrijft zelf later: Ik ben zo vreselijk moe, ik wil eigenlijk alleen nog maar slapen
De verpleegkundige probeert met elke keer een oppepper te geven door te zeggen dat ik nog even moet vechten maar ik wil niet meer vechten.
Ik wil slapen en verlost zijn van de pijn en de benauwdheid.
Het duurt uren voordat ze wat doen, ze blijven het uitstellen en laten me door ploeteren.
En ik word bang.
Bang dat ik toch wel heel erg ziek ben maar niemand kan zeggen wat er dan precies mis is.
maar ik moet doorknokken en blijf in mijn kleermakerzitje midden op het bed vechten voor elk hapje lucht.
De wereld word kleiner en ik ben eigenlijk helemaal in mezelf gekeerd, flarden van gesprekken hoor ik nog maar kan van de uitputting amper meer praten
Als dan eindelijk ruim 15 uur na binnenkomst besloten word dat het beter is als ze me in een kunstmatige coma brengen denk ik alleen maar DOEN.
Ik neem afscheid van Martin, van mijn moeder die ik vraag als het niet goed gaat of ze voor de kinderen wil zorgen en van mijn vader en dan gaat het gebeuren.
Heel eerlijk weet ik er nagenoeg niets meer vanaf.
Ik weet nog dat ze vertelde dat ik ging slapen en toen was het voor mijn gevoel goed.
Ik was zo verschrikkelijk moe en benauwd dat ik het alleen maar als een verademing zag dat me lieten slapen.
4 Februari 2007
Martin schrijft: De morgen breekt aan en we zijn er nog!
De artsen en verpleegkundige doen er werkelijks alles aan om enige grip op jouw zieke ( beeld) te krijgen maar het is erg complex.
Ze blijven vermoeden dat het gaat om de ouderwetse kraamvrouwenkoorts maar dan moet er wel ergens in je lichaam de haard gevonden gaan worden.
Je plast nog steeds niet en de nierfunctie verslechterd met het uur.
Dit blijkt ook het geval voor de long en de leverfuncties.
Gisteren is er tijdens een echo niets bijzonders gezien in je baarmoeder maar nu word er tijdens een echo toch gezien dat er weefsel achter gebleven is in je baarmoeder zou daar dan toch de bacterie in zitten?
De artsen hebben geen andere keuze dan je toch te curetteren.
Dezelfde middag word je dan ook naar de operatiekamer gebracht waar ze de achtergebleven resten verwijderen.
Ook worden nu de rode plaatjes toegevoegd aan je bloed.
Als je terug komt van de operatiekamer word je omdat je nieren nu echt niets meer zelf doen en je jezelf dus aan het vergiftigen bent aangesloten op de kunstnier ( dialyse apparaat)
5 Februari 2007
Martin schrijft: Vandaag ben je jarig maar in feeststemming zijn we nu echt niet, je vecht onverminderd voort maar vooralsnog is er geen verbetering waar te nemen.
De nacht ben je erg onrustig geweest en iedereen zit mijn zijn handen in het haar.
De dominee komt vandaag ook even langs en bidt met ons en dit geeft weer kracht om moet om door te gaan.
Vandaag verkleuren helaas ook je voeten en ik vind dit echt een vreselijk gezicht om dit aan te zien.
Helaas hoort dit bij jou ziek zijn en kunnen we hier niets aan doen.
Je hele lichaam is opgezwollen door de grote hoeveelheid vocht die ze er in pompen en je hebt het zwaar heel zwaar.
Gedragen op de kracht van het gebed proberen we door te gaan en toch nog een beetje hoop te houden dat de ommekeer alsnog komt.
7 Februari 2007
Martin schrijft: Na een stabiele nacht is het om 10.15 eindelijk zover de noradrenaline is eindelijk helemaal afgebouwd en word door de verpleegkundige letterlijk de hoek in gesmeten.
Zo dat is een!
Nu dit eraf is kunnen we ook beginnen om de dormicum af te bouwen en dan word het mogelijk dat je wat kan reageren op stemmen of geluiden.
En inderdaad om 13.15 gaan voor het eerst sinds zaterdagavond je ogen open.
8 februari 2007
Martin schrijft: Na een redelijk stabiel verlopen nacht breekt de nieuwe dag aan ( een bijzondere blijkt later)
Opnieuw zijn de artsen blij verrast als ze de waarde en metingen van afgelopen nacht en nu zien.
En gesprek met de internist geeft een voorzichtig positief beeld over de situatie.
Opnieuw zijn de artsen blij verrast als ze de waarde en metingen van afgelopen nacht en nu zien.
En gesprek met de internist geeft een voorzichtig positief beeld over de situatie.
Dan om 5 uur komt er in eens de omslag, je krijgt koorts, je hartslag gaat als een bezetene omhoog en je hart pompt 4 keer zoveel bloed rond dan eigenlijk moet.
De waardes zijn in een keer niet meer te meten door het apparaat zo gigantische instabiel ben je in een keer.
Je bloeddruk stort in elkaar en het sprookje wat vandaag zo mooi begon lijkt uit.
Je hartritme stijgt naar waarde waar je rillingen van krijgt en je bloeddruk is 185/40 en daarna 190/50 het is zo verschrikkelijk spannend en zo doodeng.
Ook ga je tijdens dit proces heel veel hoesten en daardoor word er heel snel een longfoto gemaakt.
We schrikken en zijn eigenlijk verslagen want het ging zo goed!
Het ongelofelijke en waar iedereen zo bang voor was is gebeurd.
De verpleegkundigen halen inmiddels alles uit de kast en proberen met man en macht je te helpen.
Het vergt het uiterste van iedereen om je weer stabiel te krijgen.
De oorzaak van dit alles is waarschijnlijk weer een bacterie dus wederom word er gelijk met een hoge dosis antibiotica gestart.
Het is zo jammer, je had zoiets moois maar o zo breekbaar opgebouwd en het wordt ineens van tafel geveegd.
Alles word weer aangesloten en de slaapmiddelen en morfine worden weer opgehoogd.
En dan is er niets anders meer wat we kunnen doen dan afwachten en bidden.
Bidden, bidden en nog eens bidden.
Inmiddels is het half 11 als de dominee arriveert hij is gebeld dat je in een snel tempo achteruit gaat.
Hij bid samen met ons en we proberen er wat moed en kracht uit te putten.
Je bloeddruk stort in elkaar en het sprookje wat vandaag zo mooi begon lijkt uit.
Je hartritme stijgt naar waarde waar je rillingen van krijgt en je bloeddruk is 185/40 en daarna 190/50 het is zo verschrikkelijk spannend en zo doodeng.
Ook ga je tijdens dit proces heel veel hoesten en daardoor word er heel snel een longfoto gemaakt.
We schrikken en zijn eigenlijk verslagen want het ging zo goed!
Het ongelofelijke en waar iedereen zo bang voor was is gebeurd.
De verpleegkundigen halen inmiddels alles uit de kast en proberen met man en macht je te helpen.
Het vergt het uiterste van iedereen om je weer stabiel te krijgen.
De oorzaak van dit alles is waarschijnlijk weer een bacterie dus wederom word er gelijk met een hoge dosis antibiotica gestart.
Het is zo jammer, je had zoiets moois maar o zo breekbaar opgebouwd en het wordt ineens van tafel geveegd.
Alles word weer aangesloten en de slaapmiddelen en morfine worden weer opgehoogd.
En dan is er niets anders meer wat we kunnen doen dan afwachten en bidden.
Bidden, bidden en nog eens bidden.
Inmiddels is het half 11 als de dominee arriveert hij is gebeld dat je in een snel tempo achteruit gaat.
Hij bid samen met ons en we proberen er wat moed en kracht uit te putten.
Schoonvader Henk schrijft over deze dag:
We dragen samen vanavond de spanning en de hoop
Het is druk vanavond met bezoek, iedereen is er van op de hoogte dat je in eens weer zo verschrikkelijk ziek bent geworden.
Het ging zo goed en nu in een keer is het weer weg.
Heel laat in de avond lijkt de situatie zich te stabiliseren, heeft het bidden dan toch geholpen? Ongetwijfeld!
De bloeddruk komt langzaam weer op gang, de koorts is nog onverminderd hoog maar de hartslag lijkt wat gunstiger te worden.
We ( Ton,Alie,Martin en ik ) spreken af dat we elkaar om de 3 uur in tweetallen afwisselen bij Angela haar bed.
Gelukkig komt Angela in de loop van de nacht weer in een iets stabielere situatie.
Dit hadden we nauwelijks meer kunnen hopen.
Het ging zo goed en nu in een keer is het weer weg.
Heel laat in de avond lijkt de situatie zich te stabiliseren, heeft het bidden dan toch geholpen? Ongetwijfeld!
De bloeddruk komt langzaam weer op gang, de koorts is nog onverminderd hoog maar de hartslag lijkt wat gunstiger te worden.
We ( Ton,Alie,Martin en ik ) spreken af dat we elkaar om de 3 uur in tweetallen afwisselen bij Angela haar bed.
Gelukkig komt Angela in de loop van de nacht weer in een iets stabielere situatie.
Dit hadden we nauwelijks meer kunnen hopen.
9 Februari 2007
Martin schrijft:
Het blijft vandaag allemaal een beetje halen en brengen.
Je temperatuur schommelt en je hartslag en bloeddruk zijn verre van stabiel waarde.
Ook word vandaag ivm doorligplekken het zo genoemde zandbed naar binnen gebracht.
Het word heel weinig gebruikt in het ziekenhuis maar voor jou kan het een uitkomst zijn.
Het heeft als functie dat je een absoluut drukpunt vrije lig positie krijgt.
Het is bed te vergelijken met een hovercraft en je zweeft als het ware boven je bed.
Je temperatuur schommelt en je hartslag en bloeddruk zijn verre van stabiel waarde.
Ook word vandaag ivm doorligplekken het zo genoemde zandbed naar binnen gebracht.
Het word heel weinig gebruikt in het ziekenhuis maar voor jou kan het een uitkomst zijn.
Het heeft als functie dat je een absoluut drukpunt vrije lig positie krijgt.
Het is bed te vergelijken met een hovercraft en je zweeft als het ware boven je bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten