Natuurlijk brengt haar geboortedag de herinneringen op gang.
Hoe vaak heb ik mijn hoofd die dagen al niet herbeleefd.
Dit jaar koos ik er na lang twijfelen voor om mee te gaan zingen in het projectkoor van Martin Brand.
Praise united stoomt je in vier repetitieavonden klaar voor een avond vol met lofprijzing en aanbidding.
Een hele andere manier om míjn dankbaarheid te uiten, hoe wonderlijk het is en blijft dat ik hier nog mag staan.
We mogen prachtige liederen leren, wat een bemoediging mag dit zijn voor ons allemaal.
Toen ik naar huis wandelde voelde ik dat ik de juiste keuze gemaakt had om daar juist in deze moeilijke maand te zijn.
De mensen in mijn omgeving weten van de strijd die ik negen jaar geleden streed, de angst die er was dat ik het niet zou gaan redden,van het verdriet van Martin en de kinderen.
Wat hebben de artsen en verpleegkundige keihard gevochten voor mijn leven.
Maar ze deden het niet alleen, God gaf hen de gave om voor mij te zorgen toen niemand anders het meer kon.
In de ochtend van 5 februari leek de situatie zo ernstig dat het beter zou zijn om de kinderen voor te bereiden op het naderende afscheid.
Die maatschappelijk werkster die daar toen bij betrokken was staat samen met míj in PU te zingen, hoe bijzonder is dit!
Om elkaar hier te zien met de wetenschap dat zij op de moeilijkste dagen van mijn leven mijn dierbare heeft begeleid.
Een blik naar elkaar is voldoende om te weten dat onze gedachtes hetzelfde waren.
Wat bijzonder om hier samen te staan, na alles wat er gebeurd is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten