Ik kijk naar CNN en krijg het er koud van, later schakel ik terug naar de Nederlandse uitzendingen en kom maar moeilijk los van de tv.
Als ik om half 2 besluit om naar bed te gaan komen de eerste beelden binnen van het drama bij het theater.
Vanmorgen, ik kom beneden als het besef ook in ons gezin doorgedrongen is, mam de wereld staat in brand zegt ons middelste kind.
Parijs is zwaar getroffen maar het treft ons allemaal..........
Knap dat een 12 jarige dit al zo kan bekijken maar ik zie ook de angst in zijn ogen.
Hij is onze grote denker, ons kind dat met angst en beven toekijkt wat er allemaal in de wereld gebeurd.
Ons kind wat beseft dat dit ook in ons eigen land kan gebeuren en dat er dan net zo goed onschuldige slachtoffers vallen.
Vele vragen komen er op ons af, we proberen ze te beantwoorden maar veel al moet ik hem ook het antwoord schuldig blijven.
Vanavond, hij kan er niet toekomen om naar zijn bed te gaan.
Eigenlijk te bang om te gaan slapen.
Ik vraag of hij voor een nacht bij mij wil slapen, en ik zie dat hij dit fijn vind.
Als ik hem boven breng en we samen in het donker onze handen vouwen en bidden zie ik dat hij rustig wordt.
Hij zegt ook mam, als ik mijn verdriet en angst bij Jezus breng voel ik dat hij het is die over mij waakt.
Ik hou hem nog even vast, ik dank God, voor de woorden van mijn gebed en bid dat de wereld getroost mag worden met Zijn woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten