Koud weer en ik gaan niet zo goed samen.
Ik krijg altijd extra veel pijn als de temperatuur beneden het vriespunt komt, daarbij komt ook nog dat als het glad is ik mezelf maar moeilijk over eind kan houden.
Voor de amputatie van mijn tenen vond ik de winter als niet een van mijn favorieten seizoenen, nu het hele gebeuren heb ik er een hekel aan gekregen.
Het allerliefste zou ik in deze weken niet buiten komen en mezelf warm houden onder een heerlijke warm dekentje.
Maar goed realist als ik ben snap ik heel goed dat de dingen zo niet werken.
Roos moet gewoon naar school gebracht worden, want daar hebben ze er niets mee dat ik niets zo goed uit de voeten kan.
Ik moet eten in huis halen, want niet eten geeft ook zo'n leeg gevoel ik onze magen.
Ik ben onze oerhollandse stijve harkjes verplicht om ze schaatsen te leren.
Oef en dat vinden ze moeilijk.............ze willen eigenlijk wel maar eigenlijk ook weer niet.
Vanmiddag heb ik alle moed bij elkaar verzameld en ben ik samen met mijn schoonouders naar het bevroren watertje getogen.
Linde achter het stoeltje, Thijn boos er naast.
Ik wil niet schaatsen zegt hij boos, ik kan het toch niet maar met een kleine peptalk van mama en een opa die zijn spaarzame tijd even voor hem opofferde begon hij het langszaam wat leuker te vinden.
Aan het einde van de rit krabbelde hij met stoel en al over het ijs, Linde er naast op haar kunstrijdertjes.
En de derde Meerman die vond het ijs leuk om even op uit te rusten.
Kou speelde even geen rol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten