Het gaat allemaal zo vreselijk snel, want het lijkt nog als de dag van gisteren dat er na een turbo bevalling een heel klein mannetje op mijn buik gelegd werd.
Wat waren onze zorgen groot toen bleek dat hij niet helemaal gezond leek, de spannende uren die volgende staan nog haarscherp op mijn netvlies.
De angst dat er daadwerkelijk iets heel erg fout was, maar ook de opluchting toen de kinderarts na 3 uur kwam vertellen dat de situatie niet levenbedreigend was.
Zijn HB was erg hoog, daardoor was zijn bloed te dik ook schommelde zijn bloedsuikers enorm.
Ook kon hij zijn temperatuur niet goed vasthouden, het waren een paar dingen die zijn start wat instabiel maakte.
Gelukkig ging het na 3 dagen de goede kant uit en na 5 dagen mocht hij samen met mij naar huis toe.
De jaren die volgde gingen met ups en downs, zijn groei bleef een probleem mede door zijn aversie tegen eten.
Zijn allergieen vergroeide hij gelukkig voor een deel maar het probleem met het verdragen van koemelkeiwit bestaat helaas nog steeds.
En wat vind hij het soms moeilijk, dat hij niet alles mag eten als een ander.
We kunnen er helaas voor hem niets aan veranderen, het enigste wat ik er aan kan doen is hem iets vervangends aanbieden.
Helaas is dat meestal geen alternatief, hij heeft een heleboel eten niet leren eten en mede daarom durft en wil hij de meeste dingen niet proeven.
Maar vandaag staat er al wat hij lust voor hem klaar, mag hij snoepen van het lekkers en zal er geen gezeur zijn dat hij zijn bord leeg moet eten.
VANDAAG wordt hij 8 jaar, ons
Geen opmerkingen:
Een reactie posten