Ons gezin

Ons gezin

zaterdag 13 februari 2016

sprookjes

Zaterdag 10 februari

Martin schrijft:
In aller vroegte ( 3.45) ga ik naar Roos toe.
De verpleegkundige heeft gevraagd of ik gewoon even lekker met Roos een tijdje op de borst wil liggen in de kangaroo stoel.
Even proberen te genieten van ons kleine meisje al merkt Roos er maar weinig van want die slaapt gewoon door.
S’morgens loopt je temperatuur weer op en de dominee komt ons regelmatig ondersteunen.
Er word in de dorpen om ons heen heel veel gebeden en zelf vanuit Nieuw Zeeland bellen ze om te horen hoe het met je gaat.
Ook daar word voor jou gebeden!
Je wilt niet weten hoeveel mensen in gebed om ons heen staan.
Ook de medische wereld in binnen en buitenland word om informatie gevraagd om jou te kunnen helpen en hopelijk weer op de been te krijgen.
Ondanks alle verdrietige momenten en omstandigheden kunnen we gelukkig ook nog lachen, heel hard lachen.
Zondag 11 februari
Henk schrijft:
Je temperatuur blijft mooi vandaag hij schommelt tussen de 36.9/37.02
Je bloeddruk blijft ook mooi stabiel.
De artsen en verpleging hebben in overleg besloten dat de kunstnier eraf mag.
Je eigen nieren mogen het weer gaan proberen!
In de loop van de morgen komt er al bezoek van uit Groningen, en de verdere dag blijft het een komen en gaan van bezoek.

Maandag 12 februari
Martin schrijft:
Het is 10 uur in de morgen als word het besluit word genomen om de morfine en de dormicum stop te zetten.
Ook zal de beademing afgebouwd worden.
De uitslagen van je bloed geven aan dat het nu moet kunnen.
Je vecht op bij te komen, je word onrustig en je knokt en knokt.
Als je moeder zegt dat vanmiddag Linde en Thijn vanmiddag komen om Roos de fles te geven krijg je tranen in je ogen.
Je hebt vandaag een goede dag, maar doordat we al meerdere keren een tegenslag hebben gehad blijven we een beetje terughoudend erover.
Intussen blijf je wel goed plassen en we hopen nog steeds dat je nieren nu ook afvalstoffen gaan produceren.
Ook is er afgesproken dat Roos vandaag voor het eerst even bij je mag!
Eindelijk de hereniging van moeder en dochter.
De hele ic is uitgelopen om me te genieten van het moment dat Roos eindelijk weer in de armen van haar moeder ligt.
Menigeen pinkt er een traantje bij weg!
Een moment om nooit meer te vergeten.


Dinsdag 13 februari
Vanmiddag mogen Linde en Thijn bij je komen kijken en als ik Linde even later in het dagverblijf zie zegt ze met betraande oogjes ik ben zo blij dat ik mama gezien heb dat ik wel kan huilen.
Ook Thijn is blij dat hij even bij je geweest is maar is al gauw weer aan het spelen en wil eigenlijk niet praten dat hij bij mama geweest is.
Linde schrijft samen met je moeder een briefje dat ze morgen mee mag nemen naar school.
Daar staat op de ze bij mama is geweest en dat het beter met haar gaat.
In de loop van de dag word je meer wakker en je probeert te praten, dit gaat natuurlijk niet want je ligt nog aan de beademing.
Dit is natuurlijk hartstikke frustrerend voor je en de wanhoop en verdriet is in je ogen te lezen.
Woensdag 14 februari 2007

Vandaag is het Valentijnsdag, de dag dat onze kleine prinses geboren had moeten worden, vandaag is de dag van hoop en van dankbaarheid.

Angela schreef later zelf over deze dag:
Om een uurtje of 8 komt er iemand die zegt dat ze gaan proberen om me van die slang af te krijgen.
Helemaal precies weet ik het niet meer maar eerst word volgens mij  een deel van de zuurstof stop gezet.
Ik moet daardoor zelf mee gaan ademen maar dan nog wel door de slang heen.
Peanuts man ik kan dat wel, ik moet gewoon van die slang af en ik zal vechten tot dat ik er bij neer val.
Volgens mij gaat het hartstikke goed maar kennelijk denken die meiden er anders over want na 8 uur word het 9 uur en dan zeggen ze dat ze moeten wachten op de internist.
Die komt uiteindelijk en zegt dat ze langzaam mogen stoppen en dat ik dan helemaal alleen door de pijp moet ademen.
Zie je het al voor je, normaal neem je gewoon een hap met lucht of adem je door je neus.
Nu had ik alleen een dun klein pijpje waardoor ik moest ademen en verder niets.
Dit moest 4 uur lang goed gaan en dan zou bekeken worden of hij er echt helemaal uit mocht.
Jemig 4 uur lang!!! Weten jullie dan niet dat dat wel heel erg lang is.
Maar goed ik ben echt niet voor een gat te vangen dus ik adem wel doordat buisje heen hoor.
Maar jemig wat is het  vermoeiend, ik adem en adem en ik vecht me voorbij elke minuut.
En daar gaan we, ik zie dat pa over het raampje kijkt en hij wil graag bijhouden hoe het gaat, de verpleegkundigen koppelen de zuurstof af, help wat een vreselijk eng gevoel is dit.
Ik stik voor mijn gevoel en ik zie aan de blikken van hun dat het niet gaat.
mijn hartslag word heel erg hoog en de monitor geeft aan dat het nog niet goed gaat dus  sluiten ze me aan op de ballon om me daar weer mee te beademen.
Pff gelukkig ik krijg weer lucht, maar helaas is de beademingslang er nog niet uit.
Het moet dus nog een keertje, al alles weer stabiel is gaan we weer verder.
Ze koppelen de ballon af, ik zit weer zonder zuurstof.
En weer gaat mijn hartslag als een bezetene omhoog.
Ik schreeuw voor mijn gevoel de longen uit mijn lijf maar er komt geen geluid, weer word de ballon aangesloten en word ik op de hand beademd.
Dit gaat niet goed, zo hoort het niet.
Ik ben bang dat ik het niet ga redden als het nog lang duurt.
Ze overleggen, nog een keertje willen ze het proberen en als het dan niet lukt dan moet ik weer aan de beademing.
Ik hoop en hoop en hoop dat het toch lukt, ik wil zo graag dat ding uit mijn keel.
Ik wil kunnen drinken en ik wil praten, praten en vragen.
Nou nog een keertje dan, dan gaat de ballon eraf, ik krijg weer dat stikkende gevoel, ik zie ze kijken naar de monitor en dan begin ik te hoesten.
De ene kijkt naar de andere en dan trekken ze aan de buis, ik moet nog meer hoesten en ze trekken hem er dan toch uit.
Pffff eindelijk is dat ding eruit en helemaal uitgeput zak ik terug de kussens in, ik kan wel
huilen.
En dan is beseffende dat de weg naar boven nog lang is er de dankbaarheid bij iedereen dat ik toch weer zelf kan ademen.
Dat het wonder waar zo intensief voor gebeden is echt gebeurd is.
Het sprookje dat bijna uit was, kreeg toch nog een vervolg..............






vrijdag 12 februari 2016

Terug in de tijd, dagboek fragementen 3-februari 2007 tot 9 februari 2007

Enkele jaren geleden had ik nog de illusie dat de tijd alle wonden zou helen, natuurlijk gebeurd dat grotendeels wel maar dat toch gaan in februari meerdere keren de gedachtes terug naar toen..........
En niet alleen bij mij maar ik merk het ook aan Martin en mijn ouders, telkens komt de dankbaarheid boven drijven maar ook het besef dat ons leven vanaf toen voor altijd anders is.

Ik kreeg van een aantal de vraag waar het blog met het hele verhaal gebleven is, dit hangt in principe achter dit blog ik heb vanavond enkele fragmenten opgezocht en hier heen gekopieerd morgen zal ik nog wat fragmenten van de laatste dagen plaatsen.



3 februari 2007:
Angela schrijft zelf later: Ik ben zo vreselijk moe, ik wil eigenlijk alleen nog maar slapen
De verpleegkundige probeert met elke keer een oppepper te geven door te zeggen dat ik nog even moet vechten maar ik wil niet meer vechten.
Ik wil slapen en verlost zijn van de pijn en de benauwdheid.
Het duurt uren voordat ze wat doen, ze blijven het uitstellen en laten me door ploeteren.
En ik word bang.
Bang dat ik toch wel heel erg ziek ben maar niemand kan zeggen wat er dan precies mis is.
maar ik moet doorknokken en blijf in mijn kleermakerzitje midden op het bed vechten voor elk hapje lucht.
De wereld word kleiner en ik ben eigenlijk helemaal in mezelf gekeerd, flarden van gesprekken hoor ik nog maar kan van de uitputting amper meer praten
Als dan eindelijk ruim 15 uur na binnenkomst besloten word dat het beter is als ze me in een kunstmatige coma brengen denk ik alleen maar DOEN.
Ik neem afscheid van Martin, van mijn moeder die ik vraag als het niet goed gaat of ze voor de kinderen wil zorgen en van mijn vader en dan gaat het gebeuren.
Heel eerlijk weet ik er nagenoeg niets meer vanaf.
Ik weet nog dat ze vertelde dat ik ging slapen en toen was het voor mijn gevoel goed.
Ik was zo verschrikkelijk moe en benauwd dat ik het alleen maar als een verademing zag dat me lieten slapen.

4 Februari 2007

Martin schrijft:
De morgen breekt aan en we zijn er nog!
De artsen en verpleegkundige doen er werkelijks alles aan om enige grip op jouw zieke ( beeld) te krijgen maar het is erg complex.
Ze blijven vermoeden dat het gaat om de ouderwetse kraamvrouwenkoorts
 maar dan moet er wel ergens in je lichaam de haard gevonden gaan worden.
Je plast nog steeds niet en de nierfunctie verslechterd met het uur.
Dit blijkt ook het geval voor de long en de leverfuncties.
Gisteren is er tijdens een echo niets bijzonders gezien in je baarmoeder maar nu word er tijdens een  echo toch gezien dat er weefsel achter gebleven is in je baarmoeder zou daar dan toch de bacterie in zitten?
De artsen hebben geen andere keuze dan je toch te curetteren.
Dezelfde middag word je dan ook naar de operatiekamer gebracht waar ze de achtergebleven resten verwijderen.
Ook worden nu de rode plaatjes toegevoegd aan je bloed.
Als je terug komt van de operatiekamer word je omdat je nieren nu echt niets meer zelf doen en je jezelf dus aan het vergiftigen bent aangesloten op de kunstnier ( dialyse apparaat)



5 Februari 2007

Martin schrijft: Vandaag ben je jarig maar in feeststemming zijn we nu echt niet, je vecht onverminderd voort maar vooralsnog is er geen verbetering waar te nemen.
De nacht ben je erg onrustig geweest en iedereen zit mijn zijn handen in het haar.
De dominee komt vandaag ook even langs en bidt met ons en dit geeft weer kracht om moet om door te gaan.
Vandaag verkleuren helaas ook je voeten en ik vind dit echt een vreselijk gezicht om dit aan te zien.
Helaas hoort dit bij jou ziek zijn en kunnen we hier niets aan doen.
Je hele lichaam is opgezwollen door de grote hoeveelheid vocht die ze er in pompen en je hebt het zwaar heel zwaar.
Gedragen op de kracht van het gebed proberen we door te gaan en toch nog een beetje hoop te houden dat de ommekeer alsnog komt.

7 Februari 2007

Martin schrijft:
Na een stabiele nacht is het om 10.15 eindelijk zover de noradrenaline is eindelijk helemaal afgebouwd en word door de verpleegkundige letterlijk de hoek in gesmeten.
Zo dat is een!
Nu dit eraf is kunnen we ook beginnen om de dormicum af te bouwen en dan word het mogelijk dat je wat kan reageren op stemmen of geluiden.
En inderdaad om 13.15 gaan voor het eerst sinds zaterdagavond je ogen open.



8 februari 2007


Martin schrijft: Na een redelijk stabiel verlopen nacht breekt de nieuwe dag aan ( een bijzondere blijkt later)
Opnieuw zijn de artsen blij verrast als ze de waarde en metingen van afgelopen nacht en nu zien.
En gesprek met de internist geeft een voorzichtig positief beeld over de situatie.


Dan om 5 uur komt er in eens de omslag, je krijgt koorts, je hartslag gaat als een bezetene omhoog en je hart pompt 4 keer zoveel bloed rond dan eigenlijk moet.
De waardes zijn in een keer niet meer te meten door het apparaat zo gigantische instabiel ben je in een keer.
Je bloeddruk stort in elkaar en het sprookje wat vandaag zo mooi begon lijkt uit.
Je hartritme stijgt naar waarde waar je rillingen van krijgt en je bloeddruk is 185/40 en daarna 190/50 het is zo verschrikkelijk spannend en zo doodeng.
Ook ga je tijdens dit proces heel veel hoesten en daardoor word er heel snel een longfoto gemaakt.
We schrikken en zijn eigenlijk verslagen want het ging zo goed!
Het ongelofelijke en waar iedereen zo bang voor was is gebeurd.
De verpleegkundigen halen inmiddels alles uit de kast en proberen met man en macht je te helpen.
Het vergt het uiterste van iedereen om je weer stabiel te krijgen.
De oorzaak van dit alles is waarschijnlijk weer een bacterie dus wederom word er gelijk met een hoge dosis antibiotica gestart.
Het is zo jammer, je had zoiets moois maar o zo breekbaar opgebouwd en het wordt ineens van tafel geveegd.
Alles word weer aangesloten en de slaapmiddelen en morfine worden weer opgehoogd.
En dan is er niets anders meer wat we kunnen doen dan afwachten en bidden.
Bidden, bidden en nog eens bidden.
Inmiddels is het half 11 als de dominee arriveert hij is gebeld dat je in een snel tempo achteruit gaat.
Hij bid samen met ons en we proberen er wat moed en kracht uit te putten.
Schoonvader Henk schrijft over deze dag:

We dragen samen vanavond de spanning en de hoop
Het is druk vanavond met bezoek, iedereen is er van op de hoogte dat je in eens weer zo verschrikkelijk ziek bent geworden.
Het ging zo goed en nu in een keer is het weer weg.
Heel laat in de avond lijkt de situatie zich te stabiliseren, heeft het bidden dan toch geholpen? Ongetwijfeld!
De bloeddruk komt langzaam weer op gang, de koorts is nog onverminderd hoog maar de hartslag lijkt wat gunstiger te worden.
We ( Ton,Alie,Martin en ik ) spreken af dat we elkaar om de 3 uur in tweetallen afwisselen bij Angela haar bed.
Gelukkig komt Angela in de loop van de nacht weer in een iets stabielere situatie.
Dit hadden we nauwelijks meer kunnen hopen.

9 Februari 2007
Martin schrijft:
Het blijft vandaag allemaal een beetje halen en brengen.
Je temperatuur schommelt en je hartslag en bloeddruk zijn verre van stabiel waarde.
Ook word  vandaag ivm doorligplekken het zo genoemde zandbed naar binnen gebracht.
Het word heel weinig gebruikt in het ziekenhuis maar voor jou kan het een uitkomst zijn.
Het heeft als functie dat je een absoluut drukpunt vrije lig positie krijgt.
Het is bed te vergelijken met een hovercraft en je zweeft als het ware boven je bed.























donderdag 11 februari 2016

Elke dag is er een

Inmiddels zijn de verjaardagen van Roos en mij achter de rug.

Natuurlijk brengt haar geboortedag de herinneringen op gang.
Hoe vaak heb ik mijn hoofd die dagen al niet herbeleefd.
Dit jaar koos ik er na lang twijfelen voor om mee te gaan zingen in het projectkoor van Martin Brand.
Praise united stoomt je in vier repetitieavonden klaar voor een avond vol met lofprijzing en aanbidding.
Een hele andere manier om míjn dankbaarheid te uiten, hoe wonderlijk het is en blijft dat ik hier nog mag staan.
We mogen prachtige liederen leren, wat een bemoediging mag dit zijn voor ons allemaal.
Toen ik naar huis wandelde voelde ik dat ik de juiste keuze gemaakt had om daar juist in deze moeilijke maand te zijn.

De mensen in mijn omgeving weten van de strijd die ik negen jaar geleden streed, de angst die er was dat ik het niet zou gaan redden,van het verdriet van Martin en de kinderen.
Wat hebben de artsen en verpleegkundige keihard gevochten voor mijn leven.
Maar ze deden het niet alleen, God gaf hen de gave om voor mij te zorgen toen niemand anders het meer kon.
In de ochtend van 5 februari leek de situatie zo ernstig dat het beter zou zijn om de kinderen voor te bereiden op het naderende afscheid.
Die maatschappelijk werkster die daar toen bij betrokken was staat samen met míj in PU te zingen, hoe bijzonder is dit!
Om elkaar hier te zien met de wetenschap dat zij op de moeilijkste dagen van mijn leven mijn dierbare heeft begeleid.
Een blik naar elkaar is voldoende om te weten dat onze gedachtes hetzelfde waren.
Wat bijzonder om hier samen te staan, na alles wat er gebeurd is.




maandag 1 februari 2016

Jarig in een trainingsbroek

Toen een week of 7 geleden duidelijk werd dat de jaarlijkse club dag van onze korfbalvereniging gehouden zou gaan worden op 30 januari baalde ik wel een beetje.
Het is voor onze kinderen namelijk een super leuke evenement maar tevens ook de verjaardag van onze jongste prinses.
Toen ik er voorzichtig met haar oversprak zei ze gelijk dan verplaatsen we mijn verjaardag maar gewoon want ik ben die dag in de Jager.
Eigenlijk begreep ik het wel, maar of de mensen in onze omgeving die keuze zouden begrijpen was nog maar de vraag.
Toch stuurde ik uit eindelijk uitnodigingen via whatsapp dat we haar verjaardag op 29 januari zouden vieren.
Ook zorgde ik er voor dat ze deze dag alvast mocht trakteren in haar klas, zo had ze toch wel het gevoel dat ze een beetje jarig was.

Vol verwachting zat ze vrijdagavond klaar, om haar feestje te vieren.
We hebben dit keer voor een andere taart gekozen, ze wilde heel graag zo'n mooi taart van marsepein, het toeval wil dat ik een nichtje heb die deze prachtig kan maken.
Bob kwam, werd bezichtigt en uiteindelijk opgegeten.
Heerlijk vonden wij het en we genoten er met zijn alle van.
Prinses werd heerlijk verwend met allerlei leuke cadeautjes en viel voor het eerst sinds 3 maanden in haar eigen bed in slaap.
De volgende ochtend riep de wekker ons vroeg, er moest op de vroege morgen natuurlijk wel gezongen worden en heerlijk een gezamenlijk ontbijtje gegeten worden.
Zo kwam het dat wij om 7 uur in de ochtend met elkaar al op het ouderlijk bed zaten op prinsen te verwennen met haar fel begeerde cadeau.


We togen naar de sporthal waar onze jarige jet eerst een wedstrijdje speelde, daarna nam ze vele felicitatie's in ontvangst om vervolgens heerlijk toe gezongen te worden door haar team cq vriendinnen.
Uit eindelijk vierde ze haar feestje nog eens heerlijk verder onder het genot van een warme douche.
Intussen genoten we op de tribune van een super leuke wedstrijd die oudste dochter speelde met haar team.
Wat een mooie overwinning werd er binnen gehaald door tegen de koploper te winnen.
Prinses was uit eindelijk schoon en kwam aangelopen, in haar fel roze gekleurde shirt met trainingsbroek.
Nu weten degene die mij in reallife kennen dat ik en trainings/joggingsbroeken echt geen goede combinatie zijn.
Prinses daar in tegen zag het wel zitten, heerlijk deze kleding aan op je eigen verjaardag!
Zo geschiede en liep ze als een tweeling met een van haar beste vriendinnetjes de gehele dag in neonroze de sporthal rond, genietend van haar dag!