actiever

Je hoeft niet bang te zijn, al gaat de storm te keer, leg  maar gewoon je hand in die van onze Heer.

Ruim 4 jaar geleden toen ik net ontwaakt was uit mijn coma en ik vreselijk bang was om te gaan slapen kreeg ik een kaartje van een moeder van een vriendinnetje van Linde met deze tekst.
In deze voor mij en ons gezin zo heftige periode hebben we 765 kaartjes ontvangen.
Mooie, lieve,emotionele kaartjes van allemaal lieve mensen die met ons meeleefden.
Deze tekst heb ik altijd onthouden, en als er periode's waren dat ik het moeilijk had, bang of verdrietig was kwam altijd dit liedje weer in mijn hoofd.
Vanmorgen bij het opstaan moest ik er weer aandenken, misschien wel omdat ik zo vreselijk opzie tegen de pijnbehandeling die ik vrijdag weer moet ondergaan.
Na ja moeten, ik kies er uiteindelijk zelf voor maar ik wil toch iets proberen om een wat comfortabeler leven te lijden.
Ik wil zo graag in de vakantie wat actiever meedoen met de activiteiten die we samen met de kinderen willen ondernemen.
Ook zou het erg prettig zijn om wat minder temgesic te moeten slikken want van deze medicijnen wordt ik zo vreselijk moe.
Al werken deze prikken en behandelingen maar een week of 6 dan is mijn doel bereikt.
Pijnvrij zal ik er niet van worden maar een kwart minder zal al heel erg fijn zijn.
Daarom zal ik vrijdag opnieuw mezelf laten behandelen al is het met angst en beven.
Toch mag ik weten dat ik niet alleen ben, ik wordt gedragen door deze moeilijk week heen.

Angela

Lang geleden

Het is al weer een lange tijd geleden dat ik wat op mijn blog posten, waarom?
Ik heb geen idee.
Soms ontbreekt de energie,de andere keer weet ik niet zo goed wat ik allemaal moet schrijven.

Onze kleine meid zit inmiddels al weer een aantal maanden op school, ze heeft het goed naar haar zin.
Al moet ze nog wel wennen aan de regeltjes die er zijn en dat resulteerd zo af en toe wel eens in een time-out op de nadenk-stoel.
We hebben niet de indruk dat ze het heel erg vind om daarop te moeten zitten want de meester vertelde meerdere malen dat ze gauw van het stoeltje af gaat als hij niet oplet.
Zo had ze afgelopen week klasgenootje J een beetje hardhandig aangepakt, haar schattige kleine vingertjes had ze even flink gebruikt om te laten voelen hoe zeer knijpen doet.
Aangezien ze buiten aan het spelen waren moest ze daar op "het" stoeltje plaats nemen.
Meester was even afgeleid door een valpartijtje elders op het plein en toen hij terug kwam fietste onze kleine meid met een vrolijke glimlach over het plein met haar zojuist vervorven ( lees gepikte) fietsje.
Uiteraard moest ze terug op haar stoel, maar dat vond mevrouw niet zo'n goed plan.
Met haar allergrootste droeppie ogen begon ze aandoenlijk te huilen, meester zag het aan en kreeg medelijden.
Samen gingen ze even haar bril op poetsen en toen mocht ze weer spelen.
Tactische is het niet, maar wie valt er nou niet als een blok voor ons huilende kleine meisje...............